خرمن معرفت

کــورراهی شده بود وا *،  میان گذرک*                                برف و بوران و یکی دخت  و جوانی پسرکسوزِ سرد و ره باریک و دلی چون ره تنگ                          وان پسر  جمله هوس کرد که بگوید متلک سر فرو هشته به لاک، از پس سیلیِ زِمِست*                    ون در آن لحظه ی  برخورد، کشید نرمه سَرَک گفت ای دلبر زیب خرمن معرفت...